Eins og allir íslenskir launþegar vita þá styttist nú óðfluga í að kjarasamningar á hinum almenna vinnumarkaði renni út en það gerist í lok nóvember. Undirbúningur Verkalýðsfélags Akraness að mótun kröfugerðar er nú að hefjast af fullum þunga og hefur stjórn og trúnaðarráð félagsins verið kallað til fundar á næsta mánudag þar sem farið verður yfir hugmyndir að mótun kröfugerðar en stjórn og trúnaðarráð er aðal samninganefnd Verkalýðsfélags Akraness.

Það er morgunljóst að komandi kjarasamningar verða erfiðir. Minnkandi kaupmáttur íslensks verkafólks er verulegt áhyggjuefni. Eins og margoft hefur komið fram hér á heimasíðu félagsins þá er eitt af forgangsverkefnum í komandi kjarasamningum að lagfæra kjör almenns verkafólks í íslensku samfélagi. Verkafólks sem hefur mátt þola að fá einungis þær umsömdu prósentuhækkanir sem hafa verið í kjarasamingum. Almennt verkafólk hefur ekki verið að njóta þess launaskriðs sem sést hefur í hækkun á launavísitölunni. Það launaskrið virðist einskorðast við starfsfólk í fjármálageiranum og öðrum slíkum stofnunum. Nú síðast hækkuðu laun ríkisforstjóra um tugi prósenta eftir ákvörðun kjararáðs og í sumum tilfellum hækkuðu mánaðarlaun ríkisforstjóra um hærri upphæð heldur en heildarlaun fiskvinnslukonu sem starfað hefur í greininni í 15 ár. Hækkunin hjá Seðlabankastjóra nam til dæmis yfir 250 þúsund krónum á mánuði en áðurnefnd fiskvinnslukona rétt nær slíkum heildarlaunum á mánuði.

Það er hvellskýrt að það eru til greinar á íslenskum vinnumarkaði sem hafa klárlega burði til að lagfæra og leiðrétta launakjör sinna starfsmanna og nægir að nefna greinar eins og ferðaþjónustuna svo ekki sé talað um launakjör hjá fiskvinnslufólki. Það liggur til dæmis fyrir að hagnaður útgerðarfyrirtækja á Íslandi nam á síðasta ári yfir 60 milljörðum króna og á þeirri forsendu verður það meðal annars að vera eitt af forgangsverkefnunum í komandi baráttu að lagfæra kjör þeirra sem starfa í þeirri grein. Það er með öðrum orðum bullandi tækifæri hjá verkalýðshreyfingunni til að bæta stöðu áðurnefndra hópa í komandi kjarasamningum en til að það náist verður íslensk verkalýðshreyfing að standa saman sem einn maður og hvika hvergi frá þeirri kröfu að áðurnefndar greinar skili sínum ávinningi til sinna starfsmanna. Það liggur meðal annars fyrir að búið er að lækka auðlindagjald á útgerðina og það eitt og sér gefur útgerðinni svo sannarlega svigrúm til að skila góðri afkomu í vasa sinna starfsmanna.

Lágmarkslaun á Íslandi eru verkalýðshreyfingunni, Samtökum atvinnulífsins og í raun og veru samfélaginu öllu til ævarandi skammar en lágmarkslaun í dag nema 204 þúsund krónum og það sér hver einasti maður að á slíkum launum er á engan hátt hægt að framfleyta sér eða sínum. Lágmarkslaunin eru langt undir þeim neysluviðmiðum sem gefin hafa verið út. Á þeirri forsendu er afar brýnt að lágmarkslaun á Íslandi verði hækkuð umtalsvert og um það þarf að ríkja þjóðarsátt því misskiptingin á Íslandi hefur vaxið gríðarlega á undanförnum árum og það má kannski segja að þær prósentuhækkanir sem hafa tíðkast í kjarasamingum á hinum almenna vinnumarkaði hafi algjörlega ýtt undir þessa misskiptingu. Tökum dæmi. Einstaklingur sem er með 1,1 milljón í mánaðarlaun og laun samkvæmt kjarasamingum hækkar um 4% í launum, þá fær slíkur einstaklingur hækkun sinna launa sem nemur 44 þúsundum en einstaklingur sem er á lágmarkslaunum og fær sömu prósentuhækkun fær einungis 8 þúsund króna hækkun og er hér um mismun að ræða sem nemur 36 þúsund krónum á mánuði. Þetta sýnir svo ekki verður um villst hvernig prósentuhækkanir í kjarasamningum gera lítið annað en að auka bilið á milli þeirra sem hæstar tekjur hafa og þeirra sem eru tekjulægri. Því gæti það verið skynsamlegt að menn semji nú um fastar krónutöluhækkanir í stað prósentuhækkana í komandi kjarasamningum.

Grundvallaratriðið er hinsvegar það að verkalýðshreyfingin beri gæfu til að taka stöðu með sínum félagsmönnum og standi vörð um þá sem höllustum fæti standa í íslensku samfélagi og berjist af alefli fyrir því að kjör þessara aðila verði bætt svo eftir verði tekið. Verkalýðsfélag Akraness mun svo sannarlega reyna sitt allra besta til að svo verði.  

Í gær var komið að hinni árlegu ferð eldri félagsmanna Verkalýðsfélags Akraness en slíkar ferðir hafa lengi verið fastur liður í starfi félagsins. Eins og undanfarin ár var farið undir dyggri leiðsögn Björns Inga Finsen og að þessu sinni var ferðinni heitið norður á Blönduós með viðkomu á ýmsum áhugaverðum stöðum.

Haldið var af stað frá Akranesi stundvíslega klukkan 8:30 að morgni. Ferðalangarnir voru 100 talsins og skiptust í tvær rútur. Á leiðinni sagði Björn frá ýmsum fróðleiksmolum sem tengdust umhverfinu hverju sinni og þegar kom að Bifröst var farinn lítill hringur um svæðið og umhverfið þar skoðað út um glugga rútunnar.

Áfram var haldið og næst var áð í Staðarskála þar sem gott var að rétta úr sér og sumir fengu sér smávegis hressingu. Eftir stutt stopp var haldið í átt að Bjargi í Miðfirði. Þar fæddist Grettir sterki Ásmundarson skömmu fyrir aldamótin 1000 og þar hefur verið reistur minnisvarði um Ásdísi, móður hans. Þeir sem treystu sér til gengu upp að minnisvarðanum en aðrir létu sér nægja að lesa sér til um sögu staðarins á skilti sem staðsett er niðri við veginn. Víða í nágrenni Bjargs eru sögufrægir staðir sem tengjast ævi Grettis og sagði Björn farþegum frá nokkrum þeirra.

Næst var keyrt að Þingeyrum þar sem merk steinkirkja stendur. Kirkjan var reist á 19. öld og er úr grjóti sem límt er saman úr kalki. Þykir hún bæði fögur að utan og innan en því miður gafst ekki tími til að skoða hana að innan að þessu sinni þar sem komið var að hádegisverði. Hann var snæddur í félagsheimilinu á Blönduósi en það var veitingastaðurinn Potturinn sem sá um matinn. Boðið var upp á dýrindis súpu og fisk.

Áður en Blönduós var yfirgefinn var ekið upp að Blönduóskirkju en hún þykir nokkuð nýstárleg í útliti. Að því loknu var kominn tími til að halda áfram ferðinni og nú var stefnan tekin að Þrístöpum þar sem síðasta aftakan á Íslandi fór fram árið 1830. Hluti hópsins gekk um 200 metra að minningarsteini um aftökuna en aðrir skoðuðu upplýsingaskilti sem staðsett er við veginn.

Frá Þrístöpum lá leiðin að Borgarvirki sem er klettaborg staðsett milli Vesturhóps og Víðidals. Akstursleiðin þangað er falleg og þar er meðal annars útsýni yfir Vesturhópið. Fjölmargir úr hópnum gengu upp að Borgarvirkinu þó að gönguleiðin þangað sé nokkuð erfið yfirferðar á köflum og má með sanni segja að þessi heldri deild Verkalýðsfélags Akraness hafi verið einstaklega létt á fæti. Í nágrenni Borgarvirkis leyndist berjalyng og fóru sumir í berjamó á meðan á stoppinu stóð.

Eftir gönguna að Borgarvirki var ekið áfram sem leið lá að Vatnsenda þar sem Skáld-Rósa bjó. Þar var áð í stutta stund og útsýnisins notið. Þegar hér var komið sögu var farið að styttast í áætlaðan kaffitíma og var ekið meðfram vestanverðu Vesturhópi til baka að þjóðveginum. Þar fóru rúturnar tvær hvor í sína áttina en helmingur hópsins fór í kaffi að Dæli á meðan hinn helmingurinn fór að Gauksmýri. Á báðum stöðum voru snæddar rjómapönnukökur með kaffinu. Rúturnar mættust aftur við afleggjarann að Gauksmýri og urðu samferða sem leið lá til Hvammstanga.

Á Hvammstanga skoðaði hópurinn Selasetrið, safn sem fjallar um lifnaðarhætti sela við Ísland. Þar var að finna ýmsan fróðleik í máli og myndum sem og uppstoppaða seli. Eftir að safnið hafði verið skoðað naut fólk þess að standa úti í logni og blíðu og spjalla saman. Komið var að heimför eftir góðan dag og var ekið frá Hvammstanga til Akraness í einum rykk.

Ferðalagið var vel heppnað í alla staði og vill félagið þakka leiðsögumanninum Birni Inga Finsen, bílstjórunum Atla og Sigurbaldri og síðast en ekki síst öllum þeim félagsmönnum sem komu með í ferðina og gerðu hana eins góða og hún var. Myndir úr ferðinni má sjá hér.