Almennt verkafólk spyr sig: hvar eru þeir auðmenn og útrásarvíkingar sem skuldsett hafa íslensku þjóðina upp í rjáfur?

Íslensk alþýða spyr sig líka að því hví í ósköpunum eru eigur þeirra aðila sem stofnuðu t.d. Ice-Save reikninga bæði í Bretlandi og Hollandi ekki frystar á meðan rannsókn á hruni bankanna fer fram? Hvernig má það vera að búið sé að veðsetja íslenska þjóð vegna þessara reikninga og það algjörlega án vitundar almennings í þessu landi?

Hafa þeir aðilar sem bera ábyrgð á því að hafa skuldsett þjóðina með þessum hætti geð í sér til að horfa upp á orðspor heillar þjóðar verða að engu vegna þessara reikninga sem Landsbankinn stofnaði t.d. til á erlendri grundu?

Hvernig getur t.d. Björgólfur Guðmundsson, einn af aðaleigendum Landsbankans, réttlætt það að eiga ennþá knattspyrnufélag að nafni WestHam þegar óljóst er hvort það verði íslenskur almenningur sem verði að greiða fyrir þessi mistök hans í útrásinni.  Svo ekki sé nú talað um alla milljarðanna sem Bjarni Ármannsson hefur hagnast um á meðan hann gegndi stöðu bankastjóra Glitnis.

Almenningur í þessu landi krefst þess að allir þeir aðilar sem bera ábyrgð á þeirri stöðu sem nú er komin upp í íslensku samfélagi beri ábyrgð. Á það bæði við þá sem áttu að hafa eftirlit með bankakerfinu, sem og þá sem stóðu fyrir útrásinni.

Íslenskur almenningur mun ekki sætta sig við að þeir auðmenn sem stóðu fyrir útrásinni komist frá þessum hildarleik með lungann af sínum auðævum á meðan að almenningi nánast blæðir út.

Því er krafan skýr: Komið þið með þá fjármuni sem þið eigið, til að taka þátt í því að greiða fyrir þau mistök sem þið að stærstum hluta eigið sök á.  Látið ekki saklausa alþýðu þessa lands eina greiða fyrir þá græðgisvæðingu sem þið stóðuð fyrir, græðgisvæðingu sem almennt verkafólk á enga sök á.

Breyta þarf lögum um lífeyrissjóðiNú liggur fyrir að lífeyrissjóðir vítt og breitt um landið hafa tapað tugum ef ekki hundruðum milljarða vegna hruns bankakerfisins og ljóst að einhverjir lífeyrissjóðir munu þurfa að grípa til skerðingar á lífeyri til sinna sjóðsfélaga.

Formaður hefur oft velt því fyrir sér hví í ósköpunum atvinnurekendur eigi fulltrúa inní stjórnum lífeyrissjóðanna.  Hvað eru atvinnurekendur að t.d. véla með lífeyri verkafólks?

Samkvæmt allflestum kjarasamningum þá greiða launþegar 4% af sínum launum í lífeyrissjóði og fá 8% mótframlag frá sínum atvinnurekanda. Með öðrum orðum þá eru þetta kjarasamningsbundin réttindi launþega og algerlega óeðlilegt að atvinnurekendur séu að hafa áhrif á fjárfestingastefnu sjóðanna.

Hagmunaárekstrar hjá fulltrúum atvinnurekenda geta klárlega komið upp þegar stjórnir lífeyrissjóða eru að velta fyrir sér hlutabréfakaupum í íslenskum fyrirtækjum enda eru krosstengslin í fyrirtækjum hér á landi með miklum ólíkindum.

Það er bjargföst skoðun formanns félagsins að atvinnurekendur eiga ekkert með sitja í stjórnum lífeyrissjóða enda er þetta ekki þeirra lífeyrir sem þeir eru að véla með.  Fróðlegt væri að vita hvort fulltrúar atvinnurekenda greiði af sínum launum í þann lífeyrissjóð sem þeir gegna stjórnarmennsku í.

Það er hins vegar mat formanns Verkalýðsfélags Akraness  að Alþingi eigi nú að endurskoða lög um skyldutryggingu lífeyrisréttinda og starfsemi lífeyrissjóða í ljósi þess að sjóðirnir eru nú að tapa gríðarlegum upphæðum vegna þess ástands sem nú ríkir.

Það er einnig mat formanns félagsins að það eigi að breyta lögunum með þeim hætti að afnema skyldugreiðslu launþega í lífeyrissjóði og þess í stað eigi launþegar að greiða allan sinn lífeyri í séreign sem er eyrnamerktur hverjum launþega fyrir sig.

Formaður gerir sér grein fyrir að þetta eru róttækar breytingar og að mörgu verði að hyggja í þessu sambandi.  Það er hins vegar mat formanns að það sé vel hægt að breyta lögunum þannig að þetta sé framkvæmanlegt því það er með öllu óþolandi fyrir launþega að horfa uppá lífeyrissparnað sinn skerðast með þeim hætti sem nú blasir við sjóðsfélögum vítt og breitt um landið.