Það er alveg ljóst að ríkisábyrgð á Icesave mun hafa gríðarlega íþyngjandi áhrif á íslenskt efnahags- og atvinnulíf og því mjög mikilvægt að reynt verði eftir fremsta megni að ná eins hagstæðum samningum og kostur er.

Það er einnig alveg ljóst að skuldbindingarnar tengdar Icesave munu skerða lífskjör allra Íslendinga og bitna umtalsvert á almennu verkafólki.

Því spyr formaður sig hvort það sé virkilega raunin að ekki hafi verið hægt að ná hagstæðari samningum en raunin varð? Sérstaklega í ljósi þess að sjónarmið Breta voru önnur í deilu þeirra við yfirvöld á Ermasundseyjunum Mön og Guernsey þar sem breska ríkisstjórnin neitaði að ábyrgjast innistæður útibúa breskra banka þar, meðal annars vegna þess að þeir hefðu ekki sjálfir notið tekna af þeim.

Breska ríkisstjórnin hirti 40% fjármagnstekjuskatt af Icesave reikningunum í Bretlandi en hundsaði eigi að síður nokkra ábyrgð á reikningunum. Á þetta bendir Ársæll Valfells, lektor við HÍ, í grein sem hann birtir í Forbes viðskiptatímaritinu í febrúar 2008.

Í greininni rekur Ársæll stuttlega deiluna um Icesave og bendir á að það hafi verið breska ríkisstjórnin en ekki sú íslenska sem naut fjármagnstekjuskatt af reikningunum. Þannig hafi breska stjórnin hirt tekjurnar en látið íslenska ríkið um áhættuna.

Var þessum sjónarmiðum ekki örugglega haldið hátt á lofti í þeim viðræðum sem íslenska samninganefndin átti við Breta og Hollendinga?