Stjórn- og trúnaðarráð Verkalýðsfélags Akraness hefur samþykkt að segja upp kjarasamningum á hinum almenna vinnumarkaði ef atvinnurekendur og stjórnvöld leiðrétta ekki þann forsendubrest sem orðið hefur.

 Það er morgunljóst að umtalsverður forsendubrestur hefur orðið á kjarasamningnum á hinum almenna vinnumarkaði og það stoðar lítt að vera með forsenduákvæði í kjarasamningum ef þau eiga ekki að virkjast þegar forsendubrestur hefur átt sér stað.

Stjórn og trúnaðarráð Verkalýðsfélags Akraness vill að það komi skýrt fram að það er alltaf ánægjuefni þegar fólk hækkar í launum og stjórn og trúnaðarráð horfir ekki á forsenduákvæði kjarasamninga eins og æðsta forysta ASÍ sem virðist horfa á það með þeim hætti að ákvæðin eigi að halda niðri öðrum launahópum. Stjórn og trúnaðarráð Verkalýðsfélags Akraness horfir á forsenduákvæðið með þeim hætti að ef aðrir hópar semja um meira en samið var um á hinum almenna vinnumarkaði þá beri að leiðrétta það til samræmis við þær hækkanir sem um ræðir í hvert skipti.

 Eins og áður sagði er það alltaf ánægjulegt þegar launahópar ná fram góðum samningum og það liggur til dæmis fyrir að grunnskólakennarar sömdu um meira en um var getið í kjarasamningum á hinum almenna vinnumarkaði árið 2016. Nú liggur fyrir að flugvirkjar hafa samið um töluvert meira og einnig eru umtalsverðar líkur á að flugstjórar hjá Icelandair Group hafi samið um meira en launabreytingar á hinum almenna vinnumarkaði kváðu á um. Allt er þetta ánægjulegt eins og áður hefur komið fram en krafan er skýr, almennt launafólk vill að forsendubrestur samkvæmt ákvæðum kjarasamnings verði leiðréttur þannig að ekki þurfi að koma til uppsagnar.

Síðan má ekki gleyma kjararáði og æðstu stjórnendum ríkisins en nú liggur fyrir að þingfararkaupið hafi hækkað um rúm 74% frá árinu 2013 til dagsins í dag en á sama tíma hafa lágmarkslaun einungis hækkað um 37%. Ráðherrar hafa hækkað um 64% í launum á meðan verkafólk hefur hækkað um 37% eins og áður sagði.

Því má segja ef kjarasamningi verði sagt upp þá er krafan skýr, að lágmarkslaun á Íslandi taki sömu hækkunum og kjararáð hefur hækkað æðstu stjórnendur ríkisins um frá árinu 2013 sem þýðir að lágmarkslaun þurfa að hækka úr 280.000 kr. í 356.000 kr. til að dekka þá hækkun sem kjararáð veitti vegna hækkunar á þingfararkaupi þingmanna.

Bara í dag kom síðan frétt um ofurlaun æðstu stjórnenda í viðskiptabönkunum þremur, að ógleymdum miklum hækkunum til stjórnenda Landsvirkjunar en þar kom fram að forstjóri Landsvirkjunar hafi hækkað um 45% í launum á síðasta ári eða sem nemur 800 þúsund króna hækkun á mánaðarlaunum hans.

 Að þessu sögðu er morgunljóst og hvellskýrt að íslensk verkalýðshreyfing getur ekki undir nokkrum kringumstæðum látið það átölulaust að enn og aftur eigi almennt lágtekjufólk, almenn verkafólk að sitja eftir án þess að fá neinar leiðréttingar eða breytingar á sínum kjörum en eins og allir vita eru lægstu laun og taxtar langt undir öllum framfærsluviðmiðum sem hið opinbera hefur gefið út og lífsins ómögulegt fyrir verkafólk að láta enda ná saman frá mánuði til mánaðar og halda mannlegri reisn. Íslenskt verkafólk vill stöðugleika og sá stöðugleiki á að vera fyrir alla, ekki bara suma.